e-Turystyka

środa, 8 czerwca 2016

W drodze na Rysy

Autor: Adam Karnowski

Szlak na Rysy nie należy do zbyt wymagających. Jednakże trzeba go odradzić osobom z lękiem wysokości. Ponadto wejście na najwyższy szczyt Polski wymaga nie lada kondycji.

Wycieczkę rozpoczynamy w Palenicy Białczańskiej, do której najlepiej dojechać busem lub prywatnym samochodem. Zdecydowanie bliżej z Bukowiny Tatrzańskiej niż z Zakopanego. Początkowo idziemy asfaltową Drogą Oswalda Balzera aż do Morskiego Oka. To zajmuje około półtorej godziny, a niektórym słabiej zahartowanym nawet więcej. W międzyczasie możemy podziwiać piękne Wodogrzmoty Mickiewicza, a także słowackie Tatry Bielskie i Tatry Wysokie. Z kolei na chwilę przed osiągnięciem Polany Włosienicy odsłania się grań Mięguszowieckich Szczytów, Cubryny i Mnicha. Na Rysy zazwyczaj idzie się bardzo wcześnie rano, toteż na szerokiej ulicy nie widać tłumów, są tylko pojedynczy turyści.

Znad Morskiego wędrujemy dalej czerwono znakowaną trasą. Obchodzimy jezioro (albo z prawej, albo z lewej; czasowo wychodzi na to samo). Niebawem podchodzimy nad Czarny Staw (dobra rozgrzewka), po czym dostrzegamy początek zielonego szlaku na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem – świetny i niezwykle emocjonujący. My jednak idziemy dalej swoją drogą.

Za stawem najpierw płasko, a potem po kamiennych schodach aż na Bulę pod Rysami. Przejście tego odcinka jest bardzo męczące. Z Buli wspaniały widok na okalające szczyty i nasz szlak zostawiony w dole. Doskonałe miejsce na odpoczynek i odrobinę relaksu, gdyż za moment rozpoczniemy właściwe podejście.

Później kroczymy z użyciem łańcuchów. Rzecz jasna, kto chce, może bez. Sztuczne ułatwienia na tej perci nie są aż tak niezbędne jak choćby na Orlej Perci czy Świnicy. Niemniej jednak trzeba uważać. Na szlaku często bardzo ślisko. Niekiedy stąpamy po sypkim żwirze. Nie strącajmy żadnych kamieni! Uwaga także na dzieci!

Tuż przed wierzchołkiem przechodzimy przez najbardziej niebezpieczne miejsce. Musimy pokonać niewielką półkę. Z obu stron kilkaset metrów przepaści. Widok zapierający dech w piersiach. Tylko ostrożnie!

Potem już bardzo łatwo. Wkrótce zdobywamy Rysy, z których roztacza się wspaniała panorama Doliny Rybiego Potoku, Morskiego Oka, Czarnego Stawu pod Rysami i pobliskich szczytów. Słowacki krajobraz chyba trochę ciekawszy.

Wyprawa na Rysy wydaje się obowiązkowa. Szlak jest co najwyżej średnio trudny. Aczkolwiek nie można go polecić osobom w słabej formie, zarówno psychicznej, jak i fizycznej.

NaTatry.pl Twoim spojrzeniem na Tatry. Zapraszamy na nasze wirtualne szlaki. http://natatry.pl/

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Cieszyn — miasto ekumeniczne

Autor: mar chyb

Nazwanie Cieszyna małą Jerozolimą byłoby pewnie lekkim nadużyciem. Trzeba przyznać, że sam Cieszyn doczekał się wielu, czasem dziwnych, porównań. Niektórzy ze względu na walory architektoniczne nazywają go „małym Wiedniem”, południowa przygraniczna dzielnica, położona na opadającym wzgórzu i kilku wąskich kanałach określana jest również mianem „Cieszyńskiej Wenecji”.

Cieszyn jest jednak wyjątkowy, niepowtarzalny, unikatowy, a wszelkie porównania są nie tylko niepotrzebne, lecz i trochę zobowiązujące. Nie – nie znajdziemy tu ani Wiednia, ani Wenecji, Cieszyn jest jeden, jedyny, niepodrabialny, ma swój niebanalny, wyjątkowy styl. Mimo to wielu zastanawia się pewnie – skąd porównanie do Jerozolimy? Wynika on pewnie z wyjątkowej historii miasta. Jakże innej do historii innych polskich miast, w których aż huczy od dramatycznych historii, które emanują wręcz pomnikami poległych, cmentarzyskami wymordowanych, dziejami pełnych ucieczek, exodusów, agresji i przemocy. Z Cieszynem historia (oprócz kilku przypadków), obeszła się w miarę delikatnie. Być może dlatego na śląsko-cieszyńskiej glebie mogły współistnieć obok siebie różne, nierzadko niechętnie nastawione do siebie religie. Jest tu tradycyjnie mnóstwo katolików, ale wcale nie przytłaczają oni liczebnie wyznawców innych religii. W szczególności ewangelików, których na terenie Śląska Cieszyńskiego jest bardzo dużo. W przeszłości widoczni byli również Żydzi. Ich gigantyczna bożnica dominowała nad widokiem z perspektywy ulicy Menniczej aż do drugiej wojny światowej, kiedy została spalona.

Miasto jest więc od wieków bardzo niejednolite – zarówno etnicznie, jak i religijnie. Warto jest więc odwiedzić Cieszyn – istnieje tu wiele instytucji, dzięki którym możemy się wgryźć głębiej w fascynującą historię tego wyjątkowego miejsca.

3 Bros' Hostel Cieszyn/ Český Těšín
ul. Mennicza 14, t 539 064 539

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

1000 lat polskich zamków

Autor: lpiernik

Żadne budynki nie budzą tak wielkiego zainteresowania jak zamki. Niestety, wiele zamków nie doczekało dzisiejszych czasów - na szczęście nie wszystkie spotkał taki los.

Najstarsze zamki w Polsce datowane są na XII wiek, gdyż wówczas zrezygnowano z budowania drewnianych grodów na rzecz kamiennych budynków. Tego typu perełką zachowaną do dziś jest np. Zamek Piastowski w Legnicy, należący do najwcześniejszych zamków w Polsce. W X i XI wieku z kamienia budowano jedynie świątynie, jak np. rotunda Św. Mikołaja i Wacława w Cieszynie - szacuje się, że powstała ona najprawdopodobniej na przełomie jedenastego i dwunastego stulecia.

Wiele gotyckich zamków budowano z inicjatywy króla Kazimierza Wielkiego. Fundował on wiele murowanych, obronnych zamków, czego świetnym przykładem są Orle Gniazda - zamki znajdujące się na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej - ówczesnej granicy między narodami. Działo się to w latach 1320-1370 i od tej pory Polska drewniana zyskała swoje murowane oblicze.

Kres tym wspaniałościom położył Potop Szwedzki z XVII wieku, kiedy to wrogowie rabowali wszystko i przyczynili się do zniszczenia wielu zamków z tego okresu. Nie było oczywiście tak, że zamki zostały zrównane z ziemią, ale po Potopie zamki były znacznie zniszczone i wymagały szybkich napraw, na które jednak szlachta się nie decydowała, więc zamki utraciły swoje wcześniejsze znaczenie.

Okres zaborów skutkował tym, że te fortyfikacyjne budowle powoli stały się zapomniane, tym bardziej, że szlachta wolała stawiać sobie piękne pałace niż ładować pieniądze w odbudowę zimnych, surowych zamków. Był to czas, gdy powstawały ogromne pałace i dwory często oddalone od miejskich zgiełków, leżące przy lasach bogatych w zwierzynę.

Na szczęście teraz Polacy wracają do tradycji. Dzięki temu zamki dosłownie odradzają się z niebytu. Prywatni właściciele zamków przeznaczają niebagatelne pieniądze, by przywrócić do świetności średniowieczne i renesansowe zamki. Idealnym przykładem może tu być zamek w Starych Tarnowicach, który został przez właściciela pięknie odbudowany.

Również dzięki funduszom Unii Europejskiej zamki są lepiej zagospodarowywane. Po pierwsze środki są inwestowane w utrzymanie i remonty istniejących zamków, a po drugie są przeznaczane na pobliskie atrakcje turystyczne - pikniki, wydarzenia czy inne atrakcje wokół zamków.

Polskie Szlaki

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Biwakowanie – wygoda przede wszystkim!

Autor: kurtz

Po długiej zimie w końcu nadeszła ciepła wiosna, czas, który miło spędza się z bliskimi na łonie natury. Jedną z najbardziej rozwijających się aktywności jest biwakowanie na polach namiotowych, jak i „na dziko”.

Planując rodzinne biwakowanie pod namiotem, nie można zapomnieć o paru istotnych elementach naszego ekwipunku. Oprócz oczywistych rzeczy, jakie powinniśmy zabrać, czyli namiot, ciepły śpiwór oraz maty – elementy zapewniające nam komfort snu i bezpieczeństwo przed zalaniem – powinniśmy wyposażyć się w sprawdzony sprzęt, poprawiając nasz odpoczynek i wspólny czas.

Mowa tu przede wszystkim o meblach turystycznych (krzesła, leżaki, stoły, lampy, szafki) oraz wszelkiego rodzaju sprzętach, dzięki którym wygodnie i sprawnie przyrządzimy posiłek dla wielu osób (naczynia turystyczne, planiki i kuchenki oraz gotowe dania tzw. liofilizatory). W następnej części postaram się scharakteryzować poszczególne elementy ekwipunku.

Ktoś zapyta – meble na biwak, jak to? Właśnie tak. Meble turystyczne stały się nieodzownym atrybutem każdego biwakowicza. Dzięki nim wygodnie i sprawnie przyrządzisz i skonsumujesz posiłek na wolnym powietrzu. Stoły, jak i krzesła oferowane przez wielu producentów sprzętu turystycznego są lekkie i składane, dzięki czemu nie utrudniają transportu oraz nie zajmują dużo miejsca w samochodzie. Dobrym rozwiązaniem są tzw. kompaktowe stoły posiadające cztery siedziska. Takie rozwiązanie jest szczególnie praktyczne przy częstych wyjazdach weekendowych. Innym elementem naszego ekwipunku mogą być szafki, które pozwolą na utrzymanie porządku w namiocie podczas dłuższego urlopu. Tutaj należy pamiętać, iż rozłożone już szafki zajmują sporo miejsca i przystosowane są do dużych rodzinnych namiotów.

Ważnym i przyjemnym aspektem biwakowania jest wspólne przygotowywanie posiłków. W tym celu należy wyposażyć się w palniki lub kuchenki turystyczne oraz naczynia, w których przyrządzimy posiłek. Dzisiejsze kuchenki turystyczne są proste w użytkowaniu i ekonomiczne, wiele z nich potrafi zagotować 1l wody w 3-5 min.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Bieszczady - wczasy na łonie natury

Autor: Urszula Wałachowska

Bieszczady to przede wszystkim dzika przyroda. Rozległe tereny, brak zabudowań na horyzoncie sprawiają, że można poczuć się naprawdę wolnym człowiekiem. To właśnie tu można zobaczyć gwieździste niebo nocą, śledzić wzrokiem drogę mleczną, poczuć wiatr we włosach i zasmakować dzikich jagód czy wody z górskiego strumienia.

Spotkanie z Bieszczadami to wyjazd w głąb dzikiej przyrody, która jeszcze pół wieku temu była zamieszkiwana przez grupy etniczne - Bojków i Łemków oraz pasterzy, którzy wypasali swoje bydło na wysokich połoninach. Dzisiaj po zawieruchach historii zostało po nich niewiele śladów m.in. opuszczona cerkiew w Łopience, która dziś odbudowana stanowi miejsce kultu i pamięci po grekokatolikach, którzy zamieszkiwali niegdyś tą krainę. Dziś ich miejsce zajęli przybysze z różnych stron Polski.

W ramach rozwoju i ponownego zasiedlenia Bieszczad, w latach 50-tych zaczyna tu przybywać zupełnie inna ludność – leśnicy, drwale, a przede wszystkim poszukiwacze przygód, którzy uciekając przed polityką lub prawem zamieszkują w Bieszczadach. Dziś zwani „Zakapiorami” dumnie opowiadają, jak się tu żyło. Stanowią specyficzną grupę artystów (rzeźbiarzy, pisarzy, malarzy). Jednak od zawsze Dzikie Bieszczady były zamieszkiwane przez zwierzęta, które licznie zamieszkują tutejszą knieję, dlatego też ciężko przyjechać w Bieszczady i nie zapoznać się również z fauną – wilkami, rysiami, niedźwiedziami, którym z chęcią każdy chciałby spojrzeć prosto w oczy.

Zwiedzając Bieszczady mamy okazję poznać kulturę, religię, a przede wszystkim przyrodę tej geograficznej krainy. Zabytki, pomniki przyrody, rezerwaty, stare chałupy i cmentarze stanowią główny majątek tego regionu, dlatego też zwiedzając te miejsca możemy powrócić myślami do czasów, kiedy żyło się tu może i biednie, ale bardzo szczęśliwie.

Jednak z dnia na dzień krajobraz się zmienia, cywilizacja swoim tempem biegnie do przodu, a śladów przeszłości pozostaje coraz mniej. Bieszczady, prócz zorganizowanych atrakcji turystycznych, są jeszcze same w sobie żywym skansenem, który z dnia na dzień zanika, dlatego czasami trzeba się śpieszyć, by jeszcze zobaczyć zarośnięty cmentarz, krzyż pod lipą, a nawet walącą się już chałupę, w której kiedyś tętniło życie. To właśnie Bieszczady, które mamy Państwu do zaoferowania - te których jeszcze nie znamy, te które poznać pragniemy.

www.dzikie-bieszczady.pl

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.